Οι δρόμοι της Ηπείρου είναι φωτισμένοι με χρώματα που τα έβαψε ο χρόνος. Κοσμούνται με κάστρα, εκκλησίες, αρχοντικά, καλύβες, ξερολιθιές και γεφύρια. Και οι διαδρομές του συγγραφέα Μιχάλη Αράπογλου πόρρω απέχουν από έναν κλειστό, ορεινό, δυσπρόσιτο και φτωχό τόπο. Αντίθετα, καταδεικνύουν αρχαίες και νεότερες πορείες που έρχονται από τη θάλασσα, περνούν από κοιλάδες και οικισμούς, δίπλα από πηγαία ύδατα και ποτάμια, από πλαγιές βουνών και χαμηλούς αυχένες, και παραλληλίζονται με τους τραχείς γεωλογικούς σχηματισμούς. Είναι οι δρόμοι των προσκυνητών, των ταξιδευτών και των περιηγητών, των εμπόρων, των πραματευτάδων και των εισβολέων. Είναι οι δρόμοι των ανθρώπων της Ηπείρου -των μαγεμένων από τη δύναμη της Πίνδου, το πράσινο του Αχέροντα, το μαύρο των Πυλών του Άδη, τη μνήμη της Αχερουσίας. Είναι οι δρόμοι όσων ζεστάθηκαν στα Γιάννινα, την Κόνιτσα, την Πρέβεζα, την Αμφιλοχία, το Μέτσοβο ή την Άρτα.